Prijs!

En daar gingen we. 10 man sterk op weg naar Arnhem. In onze bedrijfskleding. Achterban Werkt! was in de race om de Hersteleuroprijs te winnen. Vergezeld met Johan van Reakt, onze samenwerkingspartner. Spannend…..

De laatste maanden waren spannend. Zouden we met elkaar zoveel hebben gebouwd dat ons gedachtegoed geborgd kan worden in Den Haag. Zouden alle betrokken ervaringscoaches hun inzet beloond krijgen met steun van gemeente Den Haag? Starten met een projectfinanciering is altijd een uitdaging. Ik merkte dat de groep soms wel dacht waar doen we het allemaal voor. Ik merkte dat ik het vertrouwen had in de toekomst en dat het pittig was dit altijd maar weer uit te stralen. Ik merkte dat ik dolgraag door wil met de club waar ik een stukje van mijn hart aan heb verpand. Wat was er een ontlading toen gemeente Den Haag ons liet weten de komende jaren met ons verder te willen werken. 

Terug naar de middag. We waren als tweede aan de beurt. In een line up presenteerden we. Iedereen die wilde was mee op het podium. Eliza mocht de presentatie leiden. Ze deed dat puur, zoals ze is, zoals Achterban Werkt! is. We werden allemaal benoemd. Aad voor de muziek, Ronald voor de regelzaken, Mirelva voor de innerlijke mens, Ilhame die de make up verzorgt en Mohammed als de wiskunde leraar. We glommen, ik voelde saamhorigheid, ik ervaarde samenredzaamheid. 

Vol spanning mochten we wachten totdat iedereen was geweest. Uit de shortlist van 8 werden vier winnaars gekozen. De concurrentie was ontzettend groot. Toen de eerste winnaars bekend werden, dachten we: wij zijn anders…. Dit gaat ons voorbij….

Wilma Boevink, de voorzitter van de jury ging naar de laatste prijs. Benoemde dat in die winnaar alles samen kwam. Dat we stralend en trots op het podium hadden gestaan, dat wij winnaars waren. En dat we als geen ander herstel lieten zien.

Ik kon het niet geloven, Eliza naast me ook niet. We hadden gewonnen! Ik keek om mij heen en zag tranen in ieders ogen. Samenredzaamheid. Wat een club. We maakten een vreugdedans met elkaar. Uiteindelijk gingen we het podium op en namen we de prijs in ontvangst.

Ik zal de woorden van Aad nooit vergeten: “ik ben al jaren bezig om me in te zetten en nu win ik een prijs.”

Wat ben ik trots. Trots op Achterban Werkt! trots op was we daarin samen voor de bakker hebben gekregen. Trots op dat we doorgingen waar het echt niet altijd gemakkelijk was. Trots op mezelf, dat ik met mijn eigen wijsheid samen met de mensen in Den Haag ben gaan ondernemen. We zijn nog lang niet klaar, we beginnen net. En zoals Cruijff al zei: je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Mieke, projectleider Achterban Werkt!

7 SEPTEMBER 2017